Afgelopen week kwam ik op Twitter de afbeelding hieronder tegen. Een column in een krant over dochters. Die dochters – jullie dochters – zitten bij mij in de les. Ik hoor niet alleen hun openhartige verhalen; ik zie ook waar ze zijn, in hun leven. Ik zie wat ze horen, wat ze geloven. Maar ik zie ook vooral wat ze niet horen. Wat ze niet geloven. Ik gun jullie dochters zoveel meer.
Camerabeelden van een geweldsincident
Maar ingrijpen is ook ontzettend complex. In mijn vorige blogpost schreef ik over ingrijpen bij een schietpartij of aanslag. Maar ook ingrijpen bij andere vormen van geweld is ingewikkelder dan je misschien denkt, en vraagt voorbereiding.
Lees verder
Een paar weken geleden kwam het ineens heel dichtbij. De schietpartij, zoals we ze kennen van Amerikaanse openbare ruimtes, leek in Nederland te zijn aangekomen. In Utrecht vielen vier doden. Vlak daarvoor pleegde een man in Nieuw-Zeeland een aanslag met nog veel meer doden.
Moeten we ons nu allemaal zorgen maken? Dat denk ik niet. Nederland is nog steeds een zeer veilig land. Gelukkig zijn vuurwapens hier niet zo gemakkelijk verkrijgbaar dat ze een geaccepteerd onderdeel van de samenleving zijn geworden. Maar toch is het belangrijk nog even wat extra aandacht te besteden aan persoonlijke veiligheid voor het geval je wél in zo’n situatie terecht komt.
Terwijl ik deze blogpost aan het schrijven was, las ik dat voorzitter van het Fonds Slachtofferhulp Pieter van Vollenhoven wil dat burgers vaker ingrijpen bij agressie en geweld. Extra relevant dus dat mensen snappen wat “ingrijpen” betekent.
Lees verder
Na alles wat ik de afgelopen jaren heb gezien in de lessen die ik geef, geloof ik niet meer dat vrouwen minder krachtig zijn of minder kunnen dan mannen. Sterker nog, ik geloof niet meer dat ik kan voorspellen wat iemand allemaal wel of niet kan. Ik heb mensen zulke grote stappen zien maken, dat ik denk dat je van tevoren gewoonweg niet kunt weten waar de limiet ligt – als die er al is.
Dat maakt het extra pijnlijk als die mogelijkheden niet uit de verf komen. Als mensen het niet voor elkaar krijgen om stappen te maken of zich te ontdoen van hun blokkades. Wat is daar dan aan de hand, en wat kunnen we daar aan doen?
Lees verder
De afgelopen weken is er weer een aantal misbruikzaken in het nieuws geweest, en steeds wordt er geroepen “Hoe kan iemand nou zóiets doen?” Dat is een begrijpelijke, menselijke reactie, maar ergens gaat er iets mis als die roep in de media verspreid wordt. Want wij, professionals, weten hoe dit soort dingen werken, en eigenlijk denk ik dat de vraag “Hoe kan iemand zoiets doen” niet de juiste vraag is.
Lees verder
“Wat als”-vragen zijn een belangrijk onderdeel van leren weerbaarder te worden. Ze betekenen dat je zelf gaat nadenken over hoe situaties ontstaan en wat je kunt doen om er weer uit te komen.
Maar soms leiden ze de aandacht juist af van het echte probleem. Daarom is het belangrijk ze op de juiste manier te gebruiken.
Lees verder
De belangrijkste pijler van zelfverdediging is preventie. Je wil liever voorkomen dat nare dingen gebeuren, dan dat je er mee om moet gaan. Daarvoor is het belangrijk om te leren herkennen wanneer nare dingen gaan gebeuren.
Dat ligt niet altijd voor de hand, want daders maken je het natuurlijk zo moeilijk mogelijk om te herkennen waar ze me bezig zijn. Geweld tegen vrouwen heeft daarom vaak meer gemeen met oplichterij dan met een brute aanval.
Lees verder
Als mensen het over zelfverdediging hebben, praten ze vaak over wat wel en niet zou werken “op straat” en in “een straatgevecht”. Maar wat is dan eigenlijk een straatgevecht en zijn er niet andere problemen die relevanter voor jou zijn?
Lees verder
Één van de redenen die ik vaak hoor om níet aan zelfverdediging te beginnen, is dat je je bij zelfverdediging meer bewust wordt van de gevaren die er zijn. Maar ik denk dat je van zelfverdediging juist mínder bang wordt. En dat je er rustiger van wordt. Zou je dat dan ook niet kunnen inzetten voor de stress in je dagelijks leven?
Lees verder
Onlangs was de Week tegen Kindermishandeling. En een veelgehoorde verzuchting was: “Had er maar iemand ingegrepen.” Gevolgd door de oproep, bijvoorbeeld door Minister de Jonge, om vermoedens van kindermishandeling altijd te melden.
Maar is het zo simpel? Zijn wij dan allemaal egoïsten die niet op onze medemens letten en niet willen weten wat voor ellende er gebeurt? Natuurlijk niet. Daarom is het belangrijk te begrijpen wat “ingrijpen” op wat voor manier dan ook betekent, en waar de obstakels zitten.
Lees verder
