Ik ben al lang op zoek naar een beter woord voor de lessen die ik geef als “zelfverdediging”. Zelfverdediging klinkt zo passief, en op z’n ergst heb je een beeld van iemand die constant over haar schouder kijkt en overal gevaar ziet.
Dat is niet waar zelfverdediging over gaat. Daarom benoem ik het doel van zelfverdediging ook altijd als “een vrijer, veiliger en gelukkiger leven”. Maar hoe breng je veiligheid, vrijheid en geluk in balans? Hoe kun je leven met risico, zonder dat je constant bezorgd moet zijn?
Lees verder
Bij massaschietpartijen in de VS blijkt keer op keer dat de dader een verleden heeft van geweld tegen vrouwen. De conclusie van veel onderzoekers in de VS is om door wetgeving te zorgen dat plegers van huiselijk geweld geen vuurwapen meer kunnen kopen. Dat is voor Nederland, waar het veel lastiger is om aan vuurwapens te komen, niet heel relevant. Maar erkenning van het onderliggende probleem is voor ons wél heel belangrijk, zeker na de verkiezingen afgelopen week.
Op het sociale netwerk Reddit is een community met de naam “Am I The Asshole?” waar mensen verhalen over zichzelf plaatsen en vragen of zij nou echt de slechterik in dit verhaal zijn, of toch de andere partij? Iedereen kan daar iets schrijven dus de vraag is of alle verhalen echt zijn, maar regelmatig vinden verhalen hun weg naar Twitter waar ze druk besproken worden.
Instagram staat bol van de quotes die suggereren dat alle ellende die je meemaakt, je sterker maakt: “What does not kill you, makes you stronger” en allerlei varianten daarvan. Dit is vaak hoe mensen die zeer heftige gebeurtenissen hebben meegemaakt, het beschrijven: dat ze na die gebeurtenis een meer betekenisvol leven zijn gaan leiden, meer empathie en altruïsme hebben ontwikkeld, et cetera.
Enige tijd geleden werd ik gevraagd mee te denken met een organisatie die bezig was een tweede locatie voor hun werk op te zetten.
“Je gaat pas op zelfverdediging als je het écht nodig hebt,” hoor ik vaak. En niet alleen over zelfverdediging: bij allerlei soorten problemen hebben we de angst dat we te vroeg of te radicaal handelen. Dat lijkt heel logisch, maar eronder liggen een paar denkfouten die veroorzaakt worden door hoe ons brein nou eenmaal werkt. En dat kan ons in grote problemen brengen.
Als je slachtoffer bent geweest van verkrachting, aanranding of ander seksueel grensoverschrijdend gedrag, is dat niet jouw schuld.
In mijn vorige blogpost zei ik dat wij mensen het vaak moeilijk vinden om écht te kijken naar wat iemand écht verkeerd heeft gedaan. Daar komt van alles bij kijken: sociaal en mentaal, oorzaak en gevolg. Voor omstanders is het misschien iets alledaags. Maar voor slachtoffers is het van levensbelang. Daarom is het belangrijk dat we iets beter kijken naar wat hier precies aan de hand is.
Onlangs deelde onderzoeker Nicole Bedera wat haar leerlingen de belangrijkste les hadden gevonden. Hun antwoord: “Dat we allemaal een verkrachter kennen, en van hem houden.” Dat is een heftige opmerking, maar waarschijnlijk geldt het voor heel veel vrouwen. En het is van levensbelang om te begrijpen waarom dat zo is.