In het eerste deel van dit artikel beschreef ik hoe seksueel geweld in de meeste gevallen meer weg heeft van oplichterspraktijken dan van fysiek geweld. Daders maken liever gebruik van hun woorden dan van hun vuisten. In mijn artikel over maatschappelijke veranderingen beschreef ik dan ook dat we moeten ophouden met oplichters als helden af te schilderen.
Er zijn helaas boeken, films en series vol lyrische beschrijvingen van hoe slim, briljant, grappig en, nou ja, “leuk” oplichters zijn. Dus het is lastig om niet in hun praktijken te trappen. Je staat er alleen voor. Wat kun je dan toch doen om te zorgen dat je geen slachtoffer wordt?
Lees verder
Afgelopen week was ik in Duitsland voor een congres over de watersnoodramp van juli 2021. Bij de analyse van de ramp werd het duidelijk dat zo’n ramp ook in Nederland gaat gebeuren; is het niet dit jaar dan wel volgend jaar of het jaar daarop. En dat het waarschijnlijk een stuk ernstiger gaat zijn dan in Duitsland. In mijn vorige blogpost heb ik al een heel aantal maatregelen genoemd die voor jou belangrijk zijn als het hier ook los gaat.
Kijk op nieuwssites en de ellende vliegt je om de oren. Vaak vragen we ons pas af “waarom kijk ik dit eigenlijk?” als het ons eigenlijk al teveel is geworden. We vinden vaak dat we niet weg mogen kijken omdat we toch iets aan de ellende in de wereld zouden moeten doen.
Bij bijna alle sporten nemen vrouwen en mannen apart deel. De verklaring die hiervoor meestal wordt gegeven, is dat mannen een bepaalde sport deden, en dat ze uiteindelijk inzagen dat het voor vrouwen ook gezond en leuk is om die sport te doen. Dus werd er een aparte “vrouwendivisie” opgericht, zodat vrouwen ook konden sporten. Ze kregen een aparte categorie omdat vrouwen natuurlijk nooit zo snel, goed of sterk zouden kunnen zijn als mannen. Omdat hun heupen anders zijn, omdat ze minder spieren hebben, enzovoort.
Nadat ik mijn vorige artikel af had, bedacht ik me dat er eigenlijk nog een tweede soort preventieparadox is. Ook die heeft weer te maken met de innerlijke Aap. Bij de bekende preventieparadox blijven de positieve gevolgen van preventie onzichtbaar. Bij deze tweede vorm zijn de negatieve gevolgen van geen preventie doen juist pijnlijk zichtbaar.
Wanneer er een gewelddadig incident heeft plaatsgevonden waarbij omstanders aanwezig waren die niet ingrepen, is de verontwaardiging altijd groot. De gedachte dat dit niet had hoeven gebeuren als er maar iemand iets had gedaan, is pijnlijk, en daarom verwachten we kennelijk van omstanders dat die het geweld stoppen. Ook vanuit sociale campagnes wordt dit wel eens gestimuleerd.