Afgelopen week vond er in Sydney een aanval plaats waarbij een man meerdere vrouwen neerstak. De eerste (valse) berichten, zeiden dat het om een moslimterrorist zou gaan.
Toen bleek dat de dader geen moslim was, verdween ook ineens het woord “terrorist” en werd gezegd dat de man “mentale problemen” had. Dat gaat natuurlijk wel er snel.
Lees verder
Hoe media meewerken aan femicide: sympathie voor de dader alsof hij het slachtoffer is.
De meeste vrouwelijke slachtoffers van moord worden vermoord door hun partner (82%), en het grootste gevaar voor vrouwen is inderdaad “echtgenoten”. Maar ze worden natuurlijk niet gedood “omdat ze vrouw zijn”, want anders zouden die mannen elke vrouw die ze tegenkomen doodmaken.
En zo klinkt het natuurlijk alsof het de schuld van de vrouw is. Maar je wordt niet gepest omdat je een bril draagt of de verkeerde schoenen; je wordt gepest omdat de dader een pester is. En je wordt niet vermoord door je partner omdat je een vrouw bent; je wordt vermoord omdat de dader een bepaald soort man is.
Toch kun je ook zeggen dat de term wél klopt. En dat is makkelijker te zien als je begrijpt hoe wij vaak op een verkeerde manier denken over huiselijk geweld.
Lees verder
Bij massaschietpartijen in de VS blijkt keer op keer dat de dader een verleden heeft van geweld tegen vrouwen. De conclusie van veel onderzoekers in de VS is om door wetgeving te zorgen dat plegers van huiselijk geweld geen vuurwapen meer kunnen kopen. Dat is voor Nederland, waar het veel lastiger is om aan vuurwapens te komen, niet heel relevant. Maar erkenning van het onderliggende probleem is voor ons wél heel belangrijk, zeker na de verkiezingen afgelopen week.
Lees verder
Parodie van een fascistische samenleving in Starship Troopers
De afgelopen weken is er weer een aantal misbruikzaken in het nieuws geweest, en steeds wordt er geroepen “Hoe kan iemand nou zóiets doen?” Dat is een begrijpelijke, menselijke reactie, maar ergens gaat er iets mis als die roep in de media verspreid wordt. Want wij, professionals, weten hoe dit soort dingen werken, en eigenlijk denk ik dat de vraag “Hoe kan iemand zoiets doen” niet de juiste vraag is.
Lees verder
“Wat als”-vragen zijn een belangrijk onderdeel van leren weerbaarder te worden. Ze betekenen dat je zelf gaat nadenken over hoe situaties ontstaan en wat je kunt doen om er weer uit te komen.
Maar soms leiden ze de aandacht juist af van het echte probleem. Daarom is het belangrijk ze op de juiste manier te gebruiken.
Lees verder
Onlangs was de Week tegen Kindermishandeling. En een veelgehoorde verzuchting was: “Had er maar iemand ingegrepen.” Gevolgd door de oproep, bijvoorbeeld door Minister de Jonge, om vermoedens van kindermishandeling altijd te melden.
Maar is het zo simpel? Zijn wij dan allemaal egoïsten die niet op onze medemens letten en niet willen weten wat voor ellende er gebeurt? Natuurlijk niet. Daarom is het belangrijk te begrijpen wat “ingrijpen” op wat voor manier dan ook betekent, en waar de obstakels zitten.
Lees verder
Iets nieuws leren is altijd moeilijk. Vaak kom je erachter dat je gewend bent om op een bepaalde manier over dingen na te denken. Als je een gedachte vaak hebt, dan komt hij ook steeds gemakkelijker terug. Als een grasveld waar je steeds hetzelfde paadje hebt gelopen, totdat het gras niet meer groeit en een soort weg is ontstaan.
Iets leren, aan jezelf werken, betekent vooral andere dingen doen. Niet datzelfde paadje anders lopen, maar een ander paadje maken. En daarbij kun je nogal wat obstakels tegenkomen. Dat paadje is niet voor niets de makkelijke weg. Welke obstakels kun je tegenkomen, en hoe kun je je toch een nieuwe weg banen?
Lees verder
Als iemand een ander mens schade doet, dan denken we vaak dat er iets mis is met die persoon. Het is voor een normaal mens namelijk heel moeilijk om een ander pijn te doen. Vaak gaan we dan op zoek naar wat er dan precies aan de hand is met diegene. Maar – hoe kun je dat doen op een manier die zinvol is voor jouw veiligheid?
Lees verder
De afgelopen tijd is er veel gezegd over de Amerikaanse serie Game of Thrones. Er wordt veel seksueel geweld in gepleegd, en in een van de verhaallijnen blijft het slachtoffer bij haar verkrachter en leert hem een beter mens te zijn.
Zucht. Nope. Nope. Nope. Dit is niet alleen onzin – het is gevaarlijke onzin. En, nee, zoals ik vorige keer al schreef, het is niet “maar een serie”. Dit is de hyperwerkelijkheid. Ik heb al meerdere mensen over deze serie horen zeggen “dat het vroeger echt zo was”.
Lees verder