Niet elk spelletje is hetzelfde…
Inmiddels hebben we richtlijnen over het bespreken van bepaalde onderwerpen in de media, en eigenlijk zouden we die voor (seksueel) geweld ook moeten hebben. Maar aangezien die nog niet bestaan, hier dan een overzicht met een aantal belangrijke mythen die gevaar op leveren als ze verspreid worden.
Lees verder
NASA flight engineer Christina Koch werkt met een virtual reality bril
De laatste tijd is er veel aandacht geweest voor de “freeze”: de reflex om bij gewelddadige situaties te bevriezen. Toen ik hier voor het eerst over schreef, in 2016, was de freeze al lang bekend in het vak van agenten, beveiligers, en ambulancemedewerkers. Het was al jaren standaard onderdeel van de lessen die ik geef. Maar ik kreeg heel veel emotionele reacties van mensen die inderdaad waren bevroren tijdens een aanranding of verkrachting, en dachten dat dat aan hen lag. En die nu dus voor het eerst hoorden dat het niet hun schuld was. Het bleek dus niet alleen belangrijk om hierover te praten als voorbereiding op de toekomst, maar ook essentieel om mensen te helpen met hun gevoelens over wat ze zelf al hadden meegemaakt.
Nu is het tijd om het volgende taboe te doorbreken. Naast de freeze is er namelijk nog een andere reactie bij seksueel geweld waar veel onbegrip voor is.
Lees verder
“Teveel mannen begrijpen niet dat de friend zone eigenlijk de ‘Engerd tegen wie ik aardig doe zodat hij geen misdaden op me doet’-zone is.”
Mensen die dit zelf ook doen, snappen direct waar deze tweet over gaat. Daartegenover staan mensen die geen idee hebben waar dit op slaat. En dat is jammer, want daartussen ligt een communicatiekloof die volgens mij veel ellende veroorzaakt.
Lees verder
Regelmatig vertellen leerlingen me dat ze vinden dat ze “te bang” of “te boos” zijn. Te bang voor mannen in het algemeen. Te boos in situaties waar hun grenzen worden overschreden. En ik snap wat ze bedoelen. Maar eigenlijk denk ik dat als je goed kijkt, er iets anders aan de hand is.
Lees verder
In normale omstandigheden is het belangrijk om duidelijk te zijn over wat je wel en niet wil, zodat degene met wie je communiceert, weet waar hij of zij aan toe is. De ander kan dan bepalen om wel of niet met jou in zee te gaan, en welke compromissen wel en niet te sluiten.
Als iemand fysiek over je grenzen gaat, denken we vaak dat we verplicht zijn diezelfde duidelijkheid te gebruiken. We denken vaak dat we iemand moeten waarschuwen. Maar er zijn een paar specifieke problemen met waarschuwingen.
Lees verder
Op school haal je je examens door “het goede antwoord” te geven. Als je het goede antwoord niet weet, dan kun je dat vragen aan de leraar of lezen in een boek. Op je examen of tentamen moet je dan vaak kiezen uit vier antwoorden waarvan er maar één goed is. De rest zijn fout.
Voor bepaalde manieren van leren is dat best een handige test. Maar doordat dit hét format van leren is geworden, leren we aan dat er één goed antwoord is op elke situatie. En dat is onhandig.
Lees verder
In de zelfverdediging- en persoonlijke veiligheid-wereld hebben we een grap over mensen die alleen maar oefenen voor fysiek geweld: “Als het enige gereedschap dat je hebt een hamer is, begint alles ineens op een spijker te lijken…”
Je zult in je leven heel veel verschillende situaties tegenkomen. Daarom is het belangrijk om je “gereedschapskist” zo groot mogelijk te maken, zodat je in elke situatie kunt kiezen welk gereedschap het beste past.
Lees verder
Afgelopen week diende Minister Grapperhaus een wetsvoorstel in dat alle seks tegen je zin strafbaar maakt. Wat heel belangrijk is aan het wetsvoorstel, is dat nu erkend wordt dat slachtoffers van seksueel geweld vaak “bevriezen” en het gevoel hebben dat ze niets kunnen doen.
In de wereld van “violence professionals” als politie-agenten, bewakers, security-personeel en soldaten is de “freeze” al lang een gegeven. Iedereen bevriest: het is de standaardreactie van de mens op een crisis. Maar erkennen dat dit gebeurt is maar stap één. Daarna is het extreem belangrijk om te snappen dat de freeze niet het einde is.
Lees verder
Afgelopen week kwam ik op Twitter de afbeelding hieronder tegen. Een column in een krant over dochters. Die dochters – jullie dochters – zitten bij mij in de les. Ik hoor niet alleen hun openhartige verhalen; ik zie ook waar ze zijn, in hun leven. Ik zie wat ze horen, wat ze geloven. Maar ik zie ook vooral wat ze niet horen. Wat ze niet geloven. Ik gun jullie dochters zoveel meer.
