Criminelen zoeken altijd hun slachtoffers uit. Het is veel te gevaarlijk voor ze om zomaar iemand aan te vallen. Ze zijn op zoek naar iemand die ze zeker aankunnen. Hoe bepalen ze dat?
Lees verder
Als ik vertel dat ik les geef in zelfverdediging, vragen mensen meestal op wat voor gevechtskunst ik me dan baseer. Krav Maga? Karate? Taekwondo? Als ik dan zeg dat ik veel uit tai ji quan (“tai chi”) haal, kijken ze me vaak een beetje raar aan. Tai chi is toch iets wat ouderen doen om in beweging te blijven?
Lees verder
De meeste grootmeesters die ik ken, in welke gevechtskunst dan ook, zijn ten minste 45 jaar oud, redelijk gespierd, met iets van een buikje. En – ze zijn allemaal heel erg zacht.
Lees verder
Ik krijg vaak de vraag op welke vechtsport mijn lessen zijn gebaseerd. “Geen enkele,” is daarop het antwoord, maar dat moet ik eigenlijk een beetje uitleggen. Een sport is voor mij iets met competitie. Zelfverdedigingstechnieken zijn simpelweg te gevaarlijk om voluit op elkaar te oefenen, dus worden die vaak veranderd of afgezwakt voor de competitie.
Tai ji (ook wel bekend als tai chi) wordt meestal zonder competitie-element beoefend, en daardoor zijn de technieken nog net zo effectief als ze zijn bedoeld. Daarom noem ik tai ji een “gevechtskunst” en niet een vechtsport. Maar eigenlijk geldt voor tai ji hetzelfde als voor vechtsporten: als je het als verdedigingstechniek wilt gebruiken, moet je het eerst nog vorm geven.
Lees verder