In het vakgebied van persoonlijke veiligheid weten we inmiddels veel over geweld. We kunnen het indelen naar categorie, naar heftigheid, naar doel; we weten hoe de verschillende typen geweld normaal gesproken verlopen en we weten wat wel en niet werkt.
Maar buiten onze groep van professionals lijkt er maar weinig bekend te zijn en doen de grootste misverstanden de ronde. Zelfs het woord “geweld” roept al heftige emoties op, en er wordt heen en weer gediscussieerd alsof dit hele vakgebied niet bestaat. Kennelijk zijn we dus niet zo goed in onze kennis delen met de maatschappij.
Op dit blog deel ik steeds stukjes van die kennis. Maar eigenlijk is het wel eens goed om met de grote vraag te beginnen: wat is geweld nou eigenlijk?
Lees verder
Bij bijna alle sporten nemen vrouwen en mannen apart deel. De verklaring die hiervoor meestal wordt gegeven, is dat mannen een bepaalde sport deden, en dat ze uiteindelijk inzagen dat het voor vrouwen ook gezond en leuk is om die sport te doen. Dus werd er een aparte “vrouwendivisie” opgericht, zodat vrouwen ook konden sporten. Ze kregen een aparte categorie omdat vrouwen natuurlijk nooit zo snel, goed of sterk zouden kunnen zijn als mannen. Omdat hun heupen anders zijn, omdat ze minder spieren hebben, enzovoort.
Mensen die niet binnen het plaatje passen van wat sociaal of politiek “normaal” wordt gezien, krijgen vaak constante pesterijen over zich heen. Daarom hebben mensen in verschillende landen geprobeerd veilige ruimte te creëren, waar pesten en lastigvallen niet worden getolereerd. Hiervoor is het concept “safe space” bedacht. In gay bars bijvoorbeeld kun je als homo of lesbienne zijn wie je bent, zonder dat je recht op bestaan in twijfel wordt getrokken.
Er is weer een storm aan commentaren over de aard van seksueel geweld op gang gekomen, dit maal door de onthullingen over het seksueel geweld dat is gepleegd bij talentenshow “The Voice of Holland”.
Nadat ik mijn vorige artikel af had, bedacht ik me dat er eigenlijk nog een tweede soort preventieparadox is. Ook die heeft weer te maken met de innerlijke Aap. Bij de bekende preventieparadox blijven de positieve gevolgen van preventie onzichtbaar. Bij deze tweede vorm zijn de negatieve gevolgen van geen preventie doen juist pijnlijk zichtbaar.
Elke training, elke cursus, elke therapie die je met mensen doet, kan een positief of een negatief gevolg hebben. Er zijn interventies waarvan we weten dat ze geen schade kunnen opleveren, zoals EMDR, maar er zijn ook een heleboel interventies waarvan we gewoonweg niet weten of ze ook verkeerd kunnen uitpakken.
Wanneer er een gewelddadig incident heeft plaatsgevonden waarbij omstanders aanwezig waren die niet ingrepen, is de verontwaardiging altijd groot. De gedachte dat dit niet had hoeven gebeuren als er maar iemand iets had gedaan, is pijnlijk, en daarom verwachten we kennelijk van omstanders dat die het geweld stoppen. Ook vanuit sociale campagnes wordt dit wel eens gestimuleerd.