In een rapport uit Australië vertellen 33 dappere vrouwen hoe ze zijn verkracht of aangerand. Hun verhalen leveren extreem waardevolle informatie voor iedereen die dit soort geweld wil voorkomen. Wat kunnen we leren van hun ervaringen?

Hij heeft het gepland

Dit is het belangrijkste aspect van verkrachting om je te realiseren, en voor veel vrouwen ook het moeilijkst om te beseffen.

Nee, het is geen ‘opportunistische aanval’. Nee, het is geen misverstand. Het ‘grijze gebied’ bestaat niet.

Uit elk verhaal blijkt dat de dader met voorbedachten rade alles in de situatie, cultuur en omstandigheden op een calculerende manier gebruikt voor 1 doel: seks met een vrouw hebben, of ze nou wil of niet.

Voor veel van de slachtoffers was dit een schok, iets wat ze zich pas achteraf realiseerden.

Dat het echt een geplande aanval was.

Vriendelijke mannen

Hoewel uit de verhalen zelf wel duidelijk wordt dat dit geen ‘gewone’ mannen zijn, komen de daders toch als hele vriendelijke, behulpzame en aardige mannen over op hun slachtoffers.

De meesten hebben een goeie baan, vrienden die hen respecteren, of een autoritaire positie in de gemeenschap.

Een van de vrouwen in het rapport: “Tuurlijk. Niemand stapt in de auto met een griezel. Het is juist omdat ze zulke goede sociale vaardigheden hebben dat ze je in een positie kunnen krijgen waar ze je kunnen aanvallen.”

De vroege tekenen, het vervelende gevoel, de negatieve kanten worden vaak genegeerd omdat vrouwen zich sociaal verplicht voelen om aardig te zijn.

Hulpmiddelen

Die zogenaamd vriendelijke mannen maken gebruik van alle omstandigheden die ze als hulpmiddel kunnen gebruiken:

• Vertrouwen
• Sociale normen
• Controle
• Alcohol of drugs
• Verrassing

Het plan

Het aanvalsplan bestaat uit de volgende stappen:

1. Isoleren
2. Controleren
3. Eigen wil en perceptie opdringen
4. Daad verbergen of slachtoffer overtuigen dat het iets onschuldigs was

Isoleren en controleren gebeurt vaak met alcohol of drugs die stiekem in je drankje wordt gegooid, en met allerlei excuusjes om bij jou langs te komen of jou bij hem thuis te laten komen.

Wat kun je doen?

Als daders zo uitgekiend te werk gaan, als ze net doen of ze je vriend zijn, als ze iets in je drankje stoppen, als ze gerespecteerd worden door hun vrienden, kun je dan wel iets terug doen?

In een van de verhalen vertelt een vrouw: “Ze zeggen wel dat je kunt vechten, maar dat is niet zo, je kunt niks doen.” Een andere vrouw vertelt: “Ik wist dat ik gewoon verkracht ging worden.” Bijna alle vrouwen vertellen dat ze verrast zijn, dat de moed hen in de schoenen zinkt, dat ze denken te weten dat ze toch niks kunnen doen.

Tot ik het verhaal van een van hen lees. De dader slaat deze vrouw meerdere malen met zijn vuist in haar gezicht. Hij trekt een mes. Hij grijpt haar met één hand om haar keel, en begint haar te verwurgen.

Ze schopt hem, bijt hem en krabt hem en…

Hij rent weg.

Een man met een mes. Rent weg.

Een andere vrouw zegt, “Ok, laten we dan maar beginnen”, trekt zélf haar kleren uit, wacht tot de dader zijn broek uittrekt, grijpt dan haar jurk en gaat er alsnog vandoor.

De redding komt van binnen

Zoals ik al in mijn vorige bericht heb gezegd, vind ik het belangrijk dat je begrijpt dat ik nooit het slachtoffer de schuld geef. Uit het feit dat een dader zoveel doet om alles naar zijn hand te zetten, blijkt duidelijk dat hij de schuldige is.

Helaas is de enige persoon die de situatie tot een goed einde kan brengen, het beoogde slachtoffer.

Dus als ik kijk naar de verschillende verhalen, dan zoek ik naar wat degenen die veilig zijn weggekomen, anders deden dan degenen die verkracht werden.

En dat lijkt telkens maar op één ding uit te komen: initiatief.

Jouw ruimte, jouw grenzen

Iedereen heeft een persoonlijke ruimte om zich heen. Letterlijk, fysiek – maar ook mentaal.

Op het moment dat iemand je aanvalt, en je denkt bij jezelf “ok, dit kan ik toch niet winnen”, deuk je eigenlijk zelf al die ruimte in. Je haalt de grens weg, en je geeft het gebied dat eerst van jou was, weg aan de ander.

Bijna al deze vrouwen vertellen verhalen waarin ze iets van zichzelf weggeven. Ze zeggen “nee” maar gaan in op onderhandelingen. Ze gaan mee met mannen die volledig van hun eigen “rechten” overtuigd zijn. Ze gaan mee met mannen die ze al tijdens een date onder druk zetten om seks met hen te hebben. Ze blijven bij een verkrachter omdat ze geloven dat dat moet van de kerk.

Let op: dit betekent allemaal nog steeds niet dat zij ook schuld hebben. Het idee dat jij ook schuldig zou kunnen zijn als iemand anders jou aanvalt, is zelfs ook een onderdeel van dat weggeven wat van jou is.

Je ruimte opvullen

Dus. Geen schuld. Maar er is wel een mogelijkheid om te verbeteren.

Jouw ruimte is – jouw ruimte.

Zoals ik al in een eerder bericht schreef, is het erg moeilijk om iemands karakter in te schatten, zeker als hij alle gemene trucjes gebruikt zoals hierboven beschreven staan.

Daarom kun je beter van jezelf uitgaan. Jouw ruimte opvullen met wie jíj bent. En dat begint met eigenwaarde. “Nee” is het einde van een gesprek. Over seks wordt niet onderhandeld. Jij hoeft niemand iets te geven.

Vergelijk verkrachting maar met echte seks.

Als ik een vriendin heb, wil ik dat ze mij wil. Ik wil niet eens zelfs maar een klein beetje het idee hebben dat ik haar heb overtuigd om seks met mij te hebben.

Ik zou het verschrikkelijk vinden als er ook maar enige onduidelijkheid was over de intenties van mijn vriendin, als ik ook maar enigszins zou twijfelen aan of zij echt wilde toen wij met elkaar naar bed gingen.

Mijn vriendin wil seks met mij omdat ze van mij houdt en zin heeft in seks. Als dat niet zo is, wil ík geen seks met háár. Punt.

Seks kan iets ontzettend moois zijn, de uitdrukking van een gevoel van extatische liefde die je voor elkaar voelt.

Op het moment dat je ook maar enige andere reden voelt om met iemand naar bed te gaan: als onderhandeling, uit dankbaarheid, uit medelijden, uit plichtsbesef, uit angst, uit macht – dan is het geen echte seks en zal het je gevoel van hoe mooi seks kan zijn alleen maar beschadigen.

Met andere woorden: graag of niet.

Initiatief

Uiteindelijk komt alles terug bij dat ene ding: initiatief. Jouw ruimte, jouw eigenwaarde, jouw volheid komt allemaal naar voren in jouw initiatief.

De vrouwen die weten te ontsnappen zijn de vrouwen die weten dat de situatie waarin ze zich bevinden, niet klopt.

Dat is niet omdat ze weten dat de dader een dader is. In feite kijken ze daar niet eens naar.

Ze kijken naar niets buiten zichzelf.

Ze weten dat het niet klopt, omdat ze weten wie ze zélf zijn, wat ze zélf wel en niet willen. Ze kennen zichzelf en vertrouwen op hun eigen beslissingen.

Uiteraard is er nooit een garantie dat het je lukt veilig weg te komen. De wereld is niet zwart-wit. Maar in de verhalen van de vrouwen in het rapport zijn het degenen die uit zichzelf, uit hun eigen ruimte en initiatief hun beslissingen nemen, die weg komen.

Bij de vrouwen die ik ken die dit initiatief hebben, deze eigenwaarde, deze persoonlijk ruimte, zie ik duidelijk de kracht en de innerlijke vrijheid.

Dit zijn vrouwen die nooit onderdanig zijn, nooit vastgebonden in sociale normen en verwachtingen van anderen, en, misschien niet toevallig, ook de vrouwen die volop van seks genieten – omdat zij de keuze maken.

Zelfverdediging is niet een klein aspect van je leven, iets dat je een paar avonden doet en dan weer vergeet. Zelfverdediging is werken aan je eigen vrijheid, werken aan alle onderdelen van je leven, om het beter en mooier te maken.

Tot ziens bij de training!

Het hele rapport: Insights into sexual assault perpetration.